Ay: Mayıs 2012

Ne şehittir, ne gazi… Düşünüyorum, düşündükçe daha çok çıldırıyorum. Bir ay kadar önce “sağlıkta şiddete sıfır tolerans” adı altında bir grup kurmuş, yirmi bin kişiyi bir araya getirmiş ve demiştik: “Lütfen birileri ölmeden bir şeyler yapın, bizi hedef göstermekten vazgeçin.” Bir şeyler düzeleceğine bir can kaybettik. Gencecik bir can. Geride dört aylık bebeği, patoloji asistanı…

Aslında bir programdan öte, bir gazetecilik terimi bu. Olayları bir disiplin içinde sorgulamaya yarayan bir araç. Değişik bir bakış açısı, hadi hekimliğe uyarlayalım: 1N. Ne oldu?  Şöyle anlatalım: 

Sakalımız yok, üstümüze vazife değil belki ama yine de yazalım.  Şöyle bir araştırdım, “şiddet” en çok kime vuruyor diye.  Sonuçlar gerçekten düşündürücü.   “Şiddet” en çok gençlere vuruyor.   Çok acı bir gerçek bu aslında.  Neden mi? Çünkü halktaki hekim öfkesine sebep olan hiçbir şeyi yapmamış bir nesil bu.  Bugüne kadar hiç muayenehanesi olmamış, hastasını ticari bir…

Bir şehir düşünün, Uygarlığın, gelişmişliğin ve hoşgörünün merkezi olsun. Bir şehir düşünün, Homeros, körfezine akan suların kıyısında, şiirler yazsın. Bir şehir düşünün ki, Büyük İskender, sabahına uyandığı bu şehre aşık olsun. Bir şehir düşünün, adı İzmir olsun… Aradan iki bin yıl geçsin, birileri gelsin, ortalığı yıksın döksün, sonra da yapamadık desin. Ne ala memleket! x…