Kategori: Köşe Yazılarım

Beline kadar uzanan siyah atkısı, Beyaz gömleği, Rugan pabuçları ve uzun bıyıkları ile tam bir eşkıyaydı. Gaziantep sokakları ondan sorulur, Onun adı ve onayı olmadan kuş uçmazdı… Pavyonda en ön masa ona ayrılır, Genelevlerde kral gibi karşılanırdı… Namı Türkiye sınırlarını aşmış, Dünyaya yayılmıştı… Ne de olsa çok büyük bir iş başarmıştı… Bundan tam on altı…

Parlak çizmelerini çıkarır, Kubbenin altına doğru adım adım ilerler… Selimiye Camii o gün tıklım tıklım doludur. Gözü Cami’nin güneydoğu yönünde yer alan küçük kubbedeki karartıya takılır. Yanındakilere bunun ne olduğunu sorar: Cami görevlisi bunun Rus ve Bulgar topçusunun ateşi ile meydana geldiğini, ancak tamir etmeye fırsat bulamadıklarını söyler ve korkarak başını eğer… Hava soğuktur ama…

Beslenme çantasının içine özenle yerleştirdiği küçük yeşil eriklerle yola çıktı. Okul zili çaldığında çoktan ana sınıfındaydı. Elişi derslerindeki kabiliyeti ve olağanüstü zekâsı öğretmenlerinin gözünden kaçmadı. Koca bir yılı, ilkokula başlamanın hayaliyle geçirdi. İkinci sınıfta Ayşe’ye âşık oldu, sevdi, unuttu. Beş koca yılın ardından anadolu lisesi sınavlarını kazanarak ortaokulun yolunu tuttu. Müthiş zekiydi. Hekim olmayı düşlemeye…

Topallayarak acil servisten içeri girdi, İltihaptan şişen ve kızaran sağ ayağı koca vücudunu taşımakta zorlanıyordu… Acı duyduğu her halinden belliydi… Sokakta yaşayan ama sokağı hak etmeyen bir adamdı, Zaten kim sokağı hak ettiği için sokakta yaşardı ki? Dört yüze vuran şekeri, beş lirayı bile bulmayan parası ve vakur bir ifadesi vardı. “Hocam insülin var mı”…

Mavi bir elbise vardı üstünde… Hayata umutla bakan kahverengi gözleri, Kıvırcık saçları, Ve tükenmek üzere olan nefesi… O henüz yirmi bir yaşında canlı canlı ölüyordu, Biz yirmi üç yaşında canlı canlı yaşıyorduk, Baharın taze çiçeklerinin, Ege acil’de birer birer gidişini… x x x Sıradan bir nöbet gecesi, Kendini en acil sayan, Ama hiçbiri gerçek acil…