Ay: Kasım 2015
Doktorlar neden gülmez?
Mavi bir elbise vardı üstünde… Hayata umutla bakan kahverengi gözleri, Kıvırcık saçları, Ve tükenmek üzere olan nefesi… O henüz yirmi bir yaşında canlı canlı ölüyordu, Biz yirmi üç yaşında canlı canlı yaşıyorduk, Baharın taze çiçeklerinin, Ege acil’de birer birer gidişini… x x x Sıradan bir nöbet gecesi, Kendini en acil sayan, Ama hiçbiri gerçek acil…
Yoğun Bakım Yatak 3
“Aldığımız nefesi bile geri veriyorsak”, bu hayatta bizim olan ne ki? Yüzlerce belki binlerce nefesin geri verilişine şahit oldum. Necip Fazıl ustanın dediği gibi, aslında yaşadığımızı sandığımız dünya bize bile ait değildi. Çoğu insan ölü bile görmemişken, biz kadavraların içindeki insanı görmekteydik. Diğerleri çimlerdeyken, biz mezarlıktan “çalınan kafatasları” ile beraberdik. Evde bir yıl geçirdim Mustafa…