Kategori: Köşe Yazılarım

Ülkemiz, olağanüstü günler yaşıyor. Bu günleri tarih nasıl anacak, inanın kimse bilmiyor. Bilmesi de mümkün değil zaten.  Önümüzdeki süreçte ise, en ciddi tartışma konularından biri “yeni anayasa” olacak. Yeni bir anayasaya, ihtiyaç var-yok, gerekli-gereksiz; şu an benim tartışma konum değil ama bu çerçevede merak ettiğim birkaç husus var. Bunları sizlerle paylaşmak istiyorum. Ülkemiz sağlık eğitim…

(Mustafa Kemal Paşa, 10 Ocak 1922’de Vakit Gazetesi’nde yayımlanan, Vakit Gazetesi Başyazarı Ahmet Emin (Yalman)’a verdiği mülakatında kendi hayatını anlatmıştır).      – Çocukluğuma ilişkin ilk hatırladığım şey, okula gitmek meselesiyle ilgilidir. Bundan dolayı annemle babam arasında aşırı bir mücadele vardı. Annem ilâhîlerle okula başlamamı ve mahalle okuluna gitmemi istiyordu. Gümrük Dairesinde memur olan babam o zaman…

En sevdiğim hasta, sekseninci hasta! Nasıl olmasın ki? Bi kere, bu bir dünya rekoru, hekim azminin ve dirayetinin sonucu, ve müthiş bir sabır meselesi… İki yüz elli, üç yüz hasta bakan da var, Çocuk acilde bin hasta bakıp, Neden baktın diye soruşturma açılan da, Olimpiyatlara hazırlanan arkadaşlara bir sözüm yok! Ama başka bir sözüm var!…

“Bir toplumun aynası gençlerdir. Bir toplumun gençleri gülümsüyorsa, toplum da gülümsüyordur!”* Bugün genç hekimler, Sağlıkta şiddetin pençesinde, sistemin dişlileri arasında, Birer birer ezilmektedir! Bu gidişin sonu hiç de iyi değildir! Kanun yapıcıların, onları koruyacak kanunları yapamadığı, Gereken önlemleri bir türlü alamadığı ülkede, Genç hekimler pes etme noktasına gelmiştir! Birey devlet için mi vardır? Yoksa devlet…

İyilikten maraz doğar demişler, boşuna dememişler… Yüzsüzlük diz boyu gerçekten. Bir hastamı yatırmak için, bir haftadır hastanede yer arıyorum. Yer yok, o ayrı mesele, Çünkü, Rezervasyonlar ağzına kadar dolu! Her neyse, Hasta yakınına dedim ki, Beni pazartesi sabahı telefonla arayın, Yer açılmışsa sizi yatırayım. Dışarıdan sesler geliyor… Birileri bir şey söyleniyor… Hiç doktor telefonla konuşur…