Kategori: Köşe Yazılarım

Okuyabildiniz mi? Belki bir kısmınız okuyabildi, bir kısmınız okuyamadı… Şimdi derin bir nefes alın, sesinizi dışa vurun ve okuyun. Ne oldu? Okuyabildiniz mi? Kolay olmuyor öyle değil mi? Tıp okumak da böyle bir şey işte. Dışarıdan bakınca okuması kolay ama iş başa düşünce zor. Hayat acımasız, hayat dengesiz, hayat adaletsiz. Biz sadece emeğe saygı istiyoruz.…

Yıl 1986… Hani Türkiye’de aile ilişkilerinin bozulmadığı, topyekün fakir ama mutlu olunan yıllar. Daha üç koyup beş almayı akıl edemeyecek kadar saf olduğumuz dönemler… Tek kanalın verdiğini aldığımız bir çağ…

Ne şehittir, ne gazi… Düşünüyorum, düşündükçe daha çok çıldırıyorum. Bir ay kadar önce “sağlıkta şiddete sıfır tolerans” adı altında bir grup kurmuş, yirmi bin kişiyi bir araya getirmiş ve demiştik: “Lütfen birileri ölmeden bir şeyler yapın, bizi hedef göstermekten vazgeçin.” Bir şeyler düzeleceğine bir can kaybettik. Gencecik bir can. Geride dört aylık bebeği, patoloji asistanı…

Aslında bir programdan öte, bir gazetecilik terimi bu. Olayları bir disiplin içinde sorgulamaya yarayan bir araç. Değişik bir bakış açısı, hadi hekimliğe uyarlayalım: 1N. Ne oldu?  Şöyle anlatalım: 

Sakalımız yok, üstümüze vazife değil belki ama yine de yazalım.  Şöyle bir araştırdım, “şiddet” en çok kime vuruyor diye.  Sonuçlar gerçekten düşündürücü.   “Şiddet” en çok gençlere vuruyor.   Çok acı bir gerçek bu aslında.  Neden mi? Çünkü halktaki hekim öfkesine sebep olan hiçbir şeyi yapmamış bir nesil bu.  Bugüne kadar hiç muayenehanesi olmamış, hastasını ticari bir…