Kategori: Köşe Yazılarım

 Bugün annemin doğumgünü… Yavaş yavaş açıyorum takvim yapraklarını… Neredeyse elli yıllık bir hadise… Varlığımı varlığına borçlu olduğum bir kadın. Saçını süpürge eden bir anne. Yemeyip yediren, içmeyip içiren doğa mucizesi… Anne… Doğumumu hiç hatırlamıyorum ama milyon kere dinledim ağzından. Duvarlardaki fayanslardan, soldaki pencereye, doğumu yaptıran doktorlardan, o an okunan ezana kadar herşey aklımda…

Sus. Sadece sus… Sessizce ve sakince hiç konuşmadan sus. Perdenin arkasında dünyanın en isyankâr konuşmasını duyarken yine sus… Sıcak bir temmuz akşamıydı, alkolik hastaları henüz uğurlamış; mide kanaması geçirenlerini ise henüz toparlamıştık. Şimdi ise trafik kazası saatine doğru usul usul ilerlemekteydik. Travma bizim işimiz değildi ama acilde geçirilen gecelerde travmaya gelen bir hastanın ya şekeri…

Süleyman, kırkıncı yaş gününü henüz kutlamıştı. Yeni güne ciğerlerinin parçalandığını hissedecek kadar şiddetli bir öksürük atağıyla uyandı. Yataktan kalkarak, leylak rengi bordürlerin süslediği banyoya kendini güçlükle attı. Eline aldığı dantelli beyaz havlunun ortasında göllenen kanla panikledi. Ardından gelen öksürük atağında lavabo kanla boyanacaktı. Sanki Azrail çevresinde usulca tur atmaktaydı…

Uçağın kanatları yüksek bulutları geride bırakırken kulaklığımı takmış Sabahattin Ali’den Kürk Mantolu Madonna’yı dinliyordum. Kitaba kendimi öyle bir kaptırmışım ki, “yolcular arasında doktor varsa kendini acilen kabin ekibine tanıtsın” anonsunu ancak üçüncü seferde duyabildim. Herkes sessizce mırıldanmaya başlamıştı bile: “uçakta doktor var mı?”

İbrahim amca 90 yaşında bir çınar… Geçen sene onu yoldan döndürdük maşallah halen hayatta. Bana soruyor kahve içeyim mi hocam? önce dedim içme ya sonra düşündüm iç ibrahim amca 90 yaşına gelmişsin hayatın son demlerinde seni kahveden mahrum etmek ne haddime? Sonra ibrahim amca o tatlı ege şivesi ile yine ekledi “şeker de olsa olu…